BUDDY

Buddy

Story By Kahlil G. Pamatian

Chapter one

Naranasan mo na bang maghanap ng isang tunay na kaibigan? Yung bang nariyan sa lahat ng oras at minuto upang damayan ka sa oras ng nang pangangailangan mo? Damayan ka sa Pag-iisa? Damayan ka sa kalungkutang dinadala mo?

Isang kwentong magbibigay pag-asa at inspirasyon sa mga taong nawawalan ng pag-asa pagdating sa paghahanap ng mga totoong kaibigan.

Saint Joseph University

(papasok ng Gate ng School, mula sa gate masususlyapan mo ang mga gwardyang walang humpay sa pagtrabaho at pag ngiti didirestyo sa quadrangle ng school si carlo )

Umaga nuon ng huwebes, sobrang kay ganda ng sikat ni haring araw, kay saya ng mga pangyayari na di mo sukat akalaing darating sa buhay mo, ewan di ko din alam kung paano at ano? Basta ang alam ko lang masaya ako sa mga dumarating sa buhay ko.

(ang buong paligid ay puno ng mga Estudyante na palakad dito at palakad roon, isa isang pinapakita ang iba’t ibang mukha ng mga magbabarkada at tipo ng mga Barkada)

Scene 1

OSA OFFICE

(nakasuot ng Gray na uniporme itim na pantalon, itim na sapatas black na back  at nakatayong buhok, papasok nang opisina ibaba ang bag at mga ilang gamit uupo sa Officers table, kukunin ang laptop sa bag at ito’y bubuksan, hahawak sa noo, tila mapapaisip ng kung anu anu, Papasok naman ang isa sa mga guro ng institution isang gurong medyo kalbo na kala mo weirdo pero yun pala’y mabait )

Sir Bernard: (uupo at pipikit konti  habang pinupunasan nang bimpo ang kanyang ulo ) Hay grabe nakakapagod at sobrang init.

Carlo: ba’t saan ka po ba galing sir? Mukhang di maipinta yang aura mo ngayon? (habang hawak ang mouse ng kanyang laptop at nag iisip ng pwedeng isulat)

Sir Bernard: (mapapatingin kay Carlo sabay babawi ng tingin) saan pa nga ba? Sa practice ng basketball nga pala kamusta ka naman?

Carlo: (mapapahinto sa kanyang ginagawa tatayo at kakausapin ang guro) ayus na ayus naman po ako sir, kahit paano, kahit nahihirapan. (bumalik sa kanyang pwesto)

Sir Bernard: (mapapailing) sigurado ka ba? Napapansin na nga naming na palaging Pag-aaral at yang leadership yang inaatupag mo?

Hindi na nakapagsalita pa natahimik nalang at pinagpatuloy ang kanyang ginagawa. Papasok din naman sa loob ang isa pang gurong sabihin nalang nating di maintindihan kung anu siya, (di naman sa ganung isipin) nakasuot ng blue uniform na may pink bag at nakataas ang kanyang buhok)

Sir Roven: (ibaba ang mga super-duper wagas na gamit sa kanyang teachers table susulyapan si Carlo at kakausapin) oh hello Carlo! Kamusta ka naman? Mukhang di ka na maintindihan sa mga ginagawa mo? (uupo sa kanyang upuan)

Sususlyap lamang si Carlo sa kanya ipagpapatuloy ang kanyang ginagawa sa harap ng laptop, ndi niya lubos maisip kung anu pa bang dapat gawin at wala siyang masimulan sa dapat niyang gawin nakahawak ang kanang kamay sa kanyang nuo  iababaling nanaman ng ni Sir roven sa kanya ang atensiyon

Sir Roven:  anu bang nangyayari sayo? Mukhang (tatayo at titignan kung anu ang ginagawa ko)

Hay naku naman Carlo umayus ka nga anu bang gusto mong gawin sa buhay mo?

Tahimik lang siya  nag-iisip naisipan niyang  umalis muna ng opisina magpunta kung saan sa kanilang  paaralan, ang kaninang masayang mukha’y napalitan nang lungkot na sadyang di mainitindihan, lungkot na siyang magbibigay sa kanya ng kahinaan. Habang palakad lakad siya sa kanilang campus nakikita sa kanyang mga mukhang di maipinta na sadyang may iniisip siya. Naupo sa isang gilid nag-iisa tila nais lumabas ng mga luha sa kanyang mga mata ngunit kanya itong pinipigilan.  Sinusulyapan ang ilang mga estudyante na may mga kasamang barkada ilan may mga best friend na kasama na sobrang enjoy lang sila.

Carlo: (medyo yumuko at iniangat din ang ulo nagpunas ng mga mata) Kelan ko mahahanap ang isang tunay na kaibigan? Kelan ko masusubukan yung di ko pa nasubukang magsaya kasama ang isang tunay na kaibigan. (hindi niya napansin na nahulog ang isang papael na naglalaman ng”WANTED TRUE FRIEND NO QUALIFICATION BASTA MASAYANG KASAMA AT MAUNAWAAIN HERE’s My Number so Call me maybe, and this part of a necklace is ibibigay ko sa kanya)

Sa kanyang pagtayo nilisan niya ang lugar na kung saan dun makikita ng isang etudyante ang papel kaniya naman itong binasa nagulhan na di maintindihan ang nilalaman ng Papel tila nagsambit ng isang kataga

Estudyante: anu naman kayang nasa isip ni Mr President? Tinotopak na ba siya? (tinapon naman niya yung papel sa mesa.)

Nakita din ng mga ilang estudyante at ganun din ang sinabi hanggat nakita naman ito ni Rayver, si rayver ay parehas din ni Carlo, naghahanap din ng kaibigan na tunay, sadyang magkaparehas lang sila ng sitwasyon.

Castillo’s house

(pumasok siya sa loobng bahay, balisa makikita naman siya ng kanyang pinsan kakausapin habang kumakain naman ito uupo naman sa sofa si Carlo )

Marvin: (kumakain nang tinapay habang nanunuod ng Cartoons sa TV at kanya nanamng mapapansin si Carlo at kakausapin) Oh kuya? Ba’t sadyang napakalungkot mo? Anung meron?

Carlo (bubuntung hininga medyo malalim ang iniisip) wala lang ito pagod lang isguro ako

Marvin (kukunot ang nuo ibaba ang kinakaing tinapay haharap sa pinsan) PAGOD? Ikaw pagod? Kuya? Kilala kita alam ko kung anung problema mo

Carlo (titingin sa pinsan at babawiin din ang tingin) oh alam mo din pala? Ba’t tatanungin mo pa? ayus ka din anu? (tatayo at didirestyo sa kanyang kwarto)

Pagpasok sa kanyang kwarto ibaba niya ang kanyang bag magtatangal ng inuporme, magbibihis ng damit at hihiga sa kama mapapapikit siya at makakatulog di niya mapapansin na nakailang tawag na sa kanyang Cellphone at text si rayver, alas 5 na nang hapon nang siya’y nagising at kanyan namang tinignan  ang kanyang Cellphone at Binasa ang mga messages na nilalaman ng Kanyang Cellphone

Carlo: (magugulat) ha? 25 text messages and missed calls? Sinu naman toh? Saan naman niya nakuha number ko?

Ang nilalaman ng 25 text messages na iyon ay.

Hi Mr SSC President, or I mean Carlo ako nga po pala si Rayver Mendoza  nakuha ko yung number mo dun sa papel na naiwan o nahulog mo duon sa isang pinag uupuan sa school, at nabsa ko nga yung nilalaman nun na naghahanap ka nang kaibigan?

Ako rin naghahanap din ako ng kaibigan tulad mo nararanasana ko mga nararanasan mo, siguro nga parehas tayo alam ko takbo ng ganung bagay na pag naiiwan o inniwan ng mga nagiging jaibigan.

Masakit diba? Pero dapat tiisin dapt maintindihan.

Kung ayus lang sayo pwede ba kitang maging kaibigan?

Rereplyan sana ni Carlo ang mga mensaheng iyon pero CHECK OPERATOR na pala siya at wala na pala isyang load

Carlo: oh well saying ( drops his phone and tumayo patungong kusina nagulat siya sa nakita niya)

Advance 22^nd Birthday Carlo From ma’am and Dad, yan ang nakasulat sa kanilang ref

Marvin: (kakalabas ng banyo) oh kuya gising ka na pala nga pala kakadating at kakaalis lang nila tita at tito kanina, biyaheng Taiwan sila di ka na nila ginising pa at alam nilang pagod ka.

Carlo: (uupo) hays ilang birthdays ko nang di ko sila kasama ah nakakainis naman yung ganto, every year ko nalang sineselebrate birthday ko na magisa ako.

Sa kanyang pag kainis nagbukas siya ng kanyang laptop na nakapatong sa study table, binuksan niya ang kanyang Facebook Account nagulat nanaman siya nang nakita niyang inadd siya ni Rayver sa kanyang account

Carlo: (gulat napaisip ) Rayver Mendoza, friend request and A brother request? Sinu ba to di ko maintindihan. Nag message pa

“ just added you Bro, and nga pala happy birthday bukas nay un.”

Nireplyan naman ni Carlo

“who are you? (not knowing nan aka online pala si Rayver at nag reply)

“I’am Rayver Deleon Mendoza po”( nagulat si Carlo)

“aww, you’re online pala, sa SJU ka din ba nag aaral? What year mo na? at what Course?”

“1^st year Accountancy Student rin po ng SJU kayu po ba diba 2^nd year student at Mass communication ang course, lagi ko nga po kayung naririnig sa radio eh, ang cool lang po talaga nun.

Di na nagreply si Karlo sa kanya.

(fade)

Kinabukasan naman sa Saint Joseph School tahimik ang buong paligid parang walang gaanong tao ang SJU sa dahilang half day lang ang pasok kapag biyernes, mangilan ngilan lang ang makikita mong Estudyanteng naroon. Kahit ganun naroon parin si Carlo para gawin ang mga bagay na dapat gawin. Di na niya inisip na kaarawan niya nung mga araw na iyon. Dahil sanay na siya na magbirthday na di niya ito iniisip. Direstyo naman siya sa knilang SSC office na andun din naman ang kanyang mga officers na super busy, dahan dahan isyang pumasok umupo at yumuko sa mesa, medyo pagod na inaantok kakapain ang kanyang Cellphone makikita ang message na galing muli kay Rayver, at kanyang babasahin ang message “Happy birthday Bro God bless you!!!” di na papasinin pa ang iab pang messages sa cellphone niya, naisipan naman niyang magpunta ng kanilang school canteen upang mag meryenda

School Canteen

Naroon naman si Ate Elisha anak ng may ari ng school, isa sa mga kaibigan ni Carlo na nakakaintindi sa kanya.

Ate Elisha: (nagsusuklay at nakaupo sa harap ng service cashier nakita niya si Carlo at kinausap) mukhang di ata maganda ang birthday mo nagyun ah? Happy 22^nd birthday

Carlo ( ngigitian si Ate Elisha ) thank you te,

Ate Elisha ( may naalala ) ay nga pala may nagpapabigay sayo nito. Birthday Card at Gift

Carlo (medyo gulat na gulat na di makapaniwala) Birthday Card at birthday Gift? Sinu naman magbibigay niyan saakin? Wow huh first time (binuksan ang Card at “happy birthday Mr. Castillo hoping to have your birthday a very blessed one enjoy  Rayver”

Si Rayver? Hmmmpt what does it mean?

Ate Elisha: ewan ko pero kahapon magkausap kami, since alam niya na lagi ka ditong kumakain. So He asked me to tell more about you. So ayun kwinento ko kung ganu ka kabaait sa kanya (nagsalamin)

Carlo: (di masayadong makapagsalita) sinu ba ung taong yun? (naisipan niyang bumalik sa opis)

Naisipan niyang tignan sa bag kung naroon pa ba yung papel pero wala na nga, and he found out na may butas pala yung bag niya kung saan nakalagay yung papel at kapiraso ng Friendship necklace, hindi na siya nagpatagal pa at pinuntahan niya yung place kung saan niya nahulog yung papel. Sa kanyang paghahanap naroon din si Rayver Mendoza hawak hawk yung Papel at Yung Friendship Necklace.

Rayver: (hawak at itinass ang necklace) looking for this Mr Castillo?

Carlo: (nagulat) bat nasayo yan? Anu bang kelangan mo?

Rayver: (ngumiti) anung anu? Baka naman bakit?

Carlo (nagugulhan) ba’t anu bang?

Rayver: ( tumawa) alam mo kuya, wag ka nang mag kaila pa, in this paper, nakasulat you’r looking for a good friend? Right? So meaning ako nakapulot nito so ako na yung….

Carlo: wag mong sabihing ikaw ang kaibigan ko? I’m not sure yet. I’m too busy being

Rayver: (kamot ulo) busy being the SSC President? Come on kuya, make time for yourself in things na maeenjoy mo.

Carlo: whatever! KDOT pwede ba Mr. Mendoza layu layuan mo ako? Di pa nga kita kilala and nag aasume ka na kaibigan na kita. (umalis)

Pero kahit ganun ang gawin ni Carlo kay Rayver, hindi parin sumusuko si Rayver para maging kaibigan si Carlo. Sinusundan sundan niya ito kung saan magpunta si Carlo, hangga’t dumating yung time na may di inaasahang mangyari

Busy ang lahat sa pag prepare sa darating na Student week ng School, preparing para sa mga dapat gawin, so ang nangyari niyan maghapon at magdamag na silang nasa school with the candidates as well. Nagsi uwi na ang lahat at mag isang umuwi si Carlo wala nang masakyan ng mga oras na iyon kaya naisipan niyang maglakad nalang para maenjoy niya ang pag uwi pero sa kanyang paglalakad may isang pangyayaring di magiging masaya para sa kanya pero tutulungan siya ni Rayver

Sa kanyang paglalakad.

Holdaper: Holdap to, wag ka kikilos wag kang gagalaw bigay mo saakinlahat ng nasa iyo. (tinututok sa kanyang likod ang baril)

Hindi naman makagalaw siCarlo at di alam ang gagawin sa mga sandaling iyon, di na magawang lumaban at magamit ang kanyang angking galing sa martial arts at taekwondo dahil napapaisip siyang may mangyari.

Carlo: (nanginginig) kuya wag please maawa ka po today is my day wag pong

Hanggang sa natumba pahiga ang holdaper

Rayver: ( pinapagpagang mga kamay) ok ka lang mr. Castillo?

Carlo: (Tulala) HUH

Rayver: (Inulit ang sinabi) ang sabi ko ok ka lang? ba?

Carlo: (tumayo nagpagpag ng pantalon) OO ok lang ako pero bat anu bang pakay mo at sinusundan mo ako?

Rayver: (tumawa) kuya sabi ko nga sayo di ako titigil hanggat di kita napapayag maging kaibigan ko?

Wala na masabi si Carlo ng mga sandalingiyon di niya alam kung anung dapat sabihin o dapat gawin medyo napaisip siya.

A new adventure a new journey

its was a good day while ago (august 28,2012 Tuesday) a very exciting day to all of us CBO, and SEC officers in our school PLTC-I college it is because it is our INDUCTION day. i was inducted in 4 positions General education, and YEC SGT @arms Math Club Business manager and The very highest Governing position SEC President... ( i didn't expect and believe that i got that position ) 

from the filing of candidacy to campaign period to election, God never fails me He is always there to give me the strength that i need, strength that i faced a now what's next after the INDUCTION as i been duly inducted as PRESIDENT? 

well i'am not going to sit and just relax... i will work coz it is my passion. passion in serving my fellow people. serving and leading is not hard as long you have determination and strength, your passion to keep things into a right way and right time... it is a stepping stone for a battle of every single thoughts and in mind. As i said a new LIFE and A NEW JOURNEY but it is only for a moment of time...... till here :)  

Sana Maulit Muli

Sana Maulit Muli

Chapter One

Alas tres ng hapon ng mga araw na iyon kami’y nasa dalampasigan at naglalaro ni Mae, hindi namin alintana ang init ng panahon, patuloy parin kaming naglalaro at nagsasaya, si Mae ang aking kaibigan na kasabay kong lumaki at naging kasama sa lahat ng oras na kailangan ko ng karamay sa bawat pag-iisa. Isa siyang kaibigang naging parte na nang aking buhay. Ngunit, subalit dadapapwat, dumating ang di inaasahang araw na sila’y kinakailangan nang umalis papuntang Maynila upang dun na sila manirahan.

“kailangan mo ba talagang sumama para manirahan sa maynila? Aking tanong sa kanya” “Tyrone wag kang mag-alala babalik pa naman ako eh,  siguro sandali lang kami dun di rin kami magtatagal. Pangko ko babalik ako.” “wag kang mangako gawin mo maghihintay ako sa pagbabalik mo”  “oo ito, binibigay ko sa’yo itong kapiraso ng aking pendant para di mo ako mamiss ok ba” “salamat ha, kaibigan nga talaga kita.”

Limipas ang ilang araw, oras na upang sila’y umalis ng Hacienda de Villanueva. Wala akong  kibo habang sisusulyapan si Mae na nasa loob ng kanilang sasakyan. Yoon ang huli  kong makikita ang aking  Kaibigan “mag-iingat ka ha!” tanging sambit ko. “ikaw rin wag kang magpapabaya sa sarili mo! Kanyang huling sinambit saakin. Ilang minuto ang dumaan at sila nga’y patuloy nang lumisan sa hacienda de Villanueva. lingid sa aking kaalaman di ko alam kung anu pang sususnod na mangyayari nangyong wala sa piling ko ang aking kaibigan, na aking minamahal. Sayang nga’t di ko nasabi sa kanya na mahal ko siya.Ilang araw na ang nakalilipas ng sila’y lumisan tila di ako mapanatag sa aking mga ginagawa di ko alam kung anung pakiramdam ang aking nararamdaman ng mga oras na iyon, tila umiiyak ang aking puso na sadyang may binibigkas na nais isigaw. Tanging isang patak lamang ng luha ang siyang dumaloy sa aking pisngi. Hindi ko namalayang nakatulog ako. Sa aking mahimbing na pagtulog nasa aking panaginip ang isang malagim na pangyayaring dhindi ko lubos nagustuhan at yoon ay naaksidente sila Mae habang binabagtas ang kanilang biyahe papuntang maynila, at ang hindi maganda’y silang lahat ay kasama sa pangyayaring yoon. Sa aking pag-iyak ay ginising ako ng aking ina. “Anak bakit tila pagod na pagod ka! Anung nangyayari sayo? “nay ang sama ng panaginip ko, sila Mae, naaksidente sila hindi dapat mangyari yun.” “siya bumangon ka na’t kakain na gutom lang yan dahil maghapon kang di kumain sa kakatitig sa Pendant nay an.” Nag-isip ako ng malalim at huminga na sana’y hindi  totoo ang aking napaniginipan  at saka ako tumayo upang magtungo sa aming hapag kainan. Sa amingpagkain nahulog ng aking itay ang kanyang hinahawakang babasaging baso “anu bay an, bat nahulog yung baso? Yan basag na tuloy di ka kasi nag-iingat Karding eh” “ay naku stella, di ko naman sinsadya eh. Nadulas lang yung baso sa kamay ko, saan na nga ba yung walis at duspan ng mawalisan ito.” Winalisan at pinulot ng itay ang mga basag na parte ng baso di sinasadyang nasugat ang kanyang kanang hilalaki. “Yaan, sinasabi ko na nga ba! Mag-ingat ka naman kasi.” “malay ko bang may bubog pang natira, tyrone ikuha mo nga ako ng gamut sa tukador.” Dali dali ko namang tinungo ang tukador kung saan naroon ang mga pangamot sa sugat ng itay. At sa labas naman ng aming bahay ay kumakatok si Mang Gusting na parang pagod na pagod. “Karding, stella! May masamang balita! “anu yoon? Mang gusting!” aking tanong sa kanyan. “tyrone di mo dapat alamin usapang mga matatanda ito kumain ka nalamang siya sa labas mag-usap usap! Naiwan ako sa loob ng aming hapag kainan at sila nag-usap usap, hindi ko alam kung anu ang kanilang pinag-uusapan ngunit biglang bumilis ang pagtibok ng aking puso at iba ang naramdaman. "ano? Nadisgrasiya sila? At lahat sila’y?” “manahimik ka stella, baka marinig ni Tyrone” totoo nga ang aking napaniginipan nadisgrasya ang kanilang sinasakyan  tila hindi ko mawari kug anung mangyayari sa akin ng mga oras na iyon at bigla bigla nalang akong tumumba. Dinala ako sa Malapit na Ospital nagising na lamang ako na nang hihina at may dextroxe sa aking mga kamay. “ano ayos ka na ba? Tanging tanong saakin ng isang nars na nagbabantay saakin. “gising ka na pala,”  “inay anung gunagawa ko dito? Bakit narito tayo sa ospital?” “nakita ka naming nakabulagta sa kusina at naninilaw ang iyong kulay kaya dali dali ka naming itinakbo dito sa ospital.” “bakit anungnararamdaman mo?” “may kailangan po ba akong malaman?” nagulat sila inay at itay at sila’y nagkatinginan. Na waring di alam ang gagawin at hindi maibigkas ang dapat aminin. “anung ibig mong sabihin?” “itay alam kong ayaw ninyo akong biglain, ba’t di niyo pa po aminin ang totoo?” nanahimik ng ilang minuto sila inay at itay, na parang malalim ang iniisip, nagugulhan kung sasabihin nga ba nila ang totoo o hindi . “ah eh, tyrone kasi. Sila Mae, nadisgrasya at sumabog sasakyan nila.” nang nalaman ko iyon tila nabuhusan ako ng malamig at mainit na tubig, hindi ko alam ang gagawin ko, kundi umiyak, hindi nila alam ang gagawin saakin ng mga oras na yoon.  Lumipas ang ilang araw nakita na ang mga labi ng pamilya at nakburol na sa kanilang tahanan. Di ko na pinalampas pa ang sandaling yaon at kanyang sinulyapan ang pinahihimlayan ng kanyang minamahal “Mae! Bakit! ang daya mo, pinangako mo saakin na babalik ka, pero ito bumalik ka nga, ngunit wala nang buhay, ang sama sama ng tadhana para saating dalawa, alam mo mahal na mahal kita di ko maamin yan sayo. Dahil nahihiya ako, pero nangayun, sinsabi ko na mahal na mahal kita! Sana maulit lahat ng nabubuhay ka pa sana pagising ko, kasama kita at muling nagsasaya.” tahimik ang paligid ng mga oras na yoon, tanging mga huni ng mga ibon ang iyong maririnig. Gabi na pala ng oras na iyon at di ko namamalayan nakatulog muli ako, at saaking pagtulog ay nanaginip muli ako at sa aking panaginip ay nsa isang dalampasigang puno ng malamig na hamog at  naroon nga si Mae, ang kaibahan nga lang Nakasuot siya ng puting damit. “mae ikaw ba yan? “oo tyrone ako nga ito?” “totoo ba ito oh, panaginip lang ang lahat?” “panaginip mo lamang ito, “bakit!” “hindi ba’t patay na ako, kaya panaginip mo nalang ito na kasama mo ako” “ang gulo? Paanong nangyari yoon?” “hindi ba’t kinausap mo ako? Sa aking kinalalagyan? Kaya heto ako kausap mo. Halika sumama ka saakin” “ saan tayo pupunta?” “basta sumama ka nalang” di ko alam kung anung gagawin ko pero naisip ko nalang na sana di nalang ako magising sa aking panaginip at patuloy ko paring kasama ang aking minamahal. namasyal kami nang matagal at lumipas ang ilang oras. “Paano yan! Hanggang dito nalamang tayo!  “ha! Anung ibig mong sabihin? Hanggang dito nalang tayo? Pwedeng pakipaliwanag? “Tyrone, di ka pwedeng sumama sa pupuntahan ko, di ka pa maaring magpunta dun.” “anung? “siya sige bumalik ka na”  bumalot ang isang liwanag na nagsilbing bahagi upang mawala si mae sa aking Paningin. Nagising na lamang akong tila pagod na pagod. Nagising na Parang nagbago ang lahat. “oh gising ka na pala? Halika na at ng makakain na. “nay nailibing na ba sila?” “sinung nailibing hoy baka nanaginip ka nanaman nalipasan ka lang ng gutom kain na. at kanina pa naghihintay sayo si Mae sa labas “si mae? Buhay si mae?” “hay naku baliw ka na bang bata ka oh Praning na praning? Umayus ka nga diyan.” di ko alam kung anung nangyayari sa paligid ko tila di ko maintindihan gulong gulo ako pero ang pag kakaalam ko ay… “teka? Nagbalik ba sa dati ang lahat?  Naulit ba ang lahat ngayon?  “pinagsasabi mo? Diyan?” “mae!” “oh mukhang gulat ka? Hindi ko alam ang gagawin ko ng nakita ko si Mae at dali dali akong kumaripas papalapit sa kanya at siya’y aking niyakap. “salamat at nagbalik ka, miss na miss kita!!!

“teka nga sandali lang eh magkasama lang naman tayo kanina ah!  Ayus ka lang? pinagsasabi mo?” “ah eh wala ito, nasobrahan ko lang ata sa tulog kaya ganito” siguro nga, kaya sa susunod wag kang tulog ng tulog ha at nang di ka managinip.” “oo na po!” “oh anu tara sa tambayan?” “saan?”

“saan pa nga ba? Edi sa dalampasigan” oh anu tara?” at wala na akong maisip pa kung anung mangyayari pa sa susunod  ngunit ang naisip ko na lamang ay ang aminin sa kanya ang nais kong aminin.

“am Mae, may nais sana akong aminin sa’iyo?” “anu naman yon?” “nais ko sanang aminin sa’iyo na Mahal kita” napansin kong tulala at tahimik si Mae ng sandaling yoon at malalim ang pinaghugutan ng kanyang hininga. “mahal mo ako? Nagbibiro ka ba?” “hindi Mae seryoso ako, matagal ko ng nais sabihin sa iyo ito, ngunit ngayun lang ako nakakuha ng tamang panahon upang sabihin sa’iyo ang totoo.  “alam mo  hanggang kaibigan lang ang turing ko sa’iyo Tyrone, wala akong nararamdamang pagmamahal sa’iyo. “pero pinangako mong mamahalin mo ako? “pangako? Wala akong alam na nagsabi ako ng isang pangakong mamahalin kita?” “nakikita mo to?” “saakin yan ah. Ba’t nasa’ iyo yang kapiraso ng Pendant ko!” “binigay mo saakin yan!” “binigay? Wag ka nga anu bang nangyayari sa’yo? Nababaliw ka na ba?”  tila di ko alam kung anung gagawin ko nang nalaman ko  iyon kay Mae, iniisip ko kung nababaliw nab a ako oh sadyang totoo lang ang lahat pero ang pumasok lang sa isipan ko ay naulit ang lahat at nabago. Umalis ako sa dalampasigan at tumungo sa burol malapit sa aming tambayan. Umiiyak at nagbigkas. “oh diyos ko, anu bang nangayayari? Anung dahilan bat ganito? Hindi na maganda pa ang lahat ng ito. Nais ko nang ibalik sa dati ang lahat!” umuwi ako sa aming bahay na umiiyak, “oh at anung nangyari sayo at tila di ka maipinta diyan. “tay si mae eh,” oh at bakit si Mae.?” “inamin ko kasi sa kanyang mahal ko siya!” “ano? Mahal mo si Mae? Baliw ka ba? Mag kaiba tayo sa kanila! Di kayo bagay! Langit siya! Lupa ka.” “teka lang itay, kala ko ba botong boto kayu.” “hay naku pinagsasabi mo? Umayus ayus ka nga. Oh baka, umamin ka nga nagdrodroga ka no?” “tay di ako nagdrdroga, ewan ko ba’t napakagulo. Makatulog na nga lang.” sa aking pagtulog tila isang tinig ang siyang bumibigkas sa aking pangalan, di ko maaninag ang mukha isa nanaman bang panaginip ito? Oh isang katotohanang magbibigay sa akin ng isang kasagutan.

“tyrone! Tyrone” “si, sinu ka?” “di na mahalaga kung sinu ako basta nais ko lamang sabihin sa ‘iyo na lahat ng iyong sinambit ay sadyang lahat ay nagkatotoo.” Pero di ito ang nais kong sabihin n asana magbalik sa dati ang lahat at mabago! Ang nais ko lamang ay magbalik sa dati ang lahat at maging maayos katulad parin ng dati!” “yoon nga ba ang nais mo? Siguro nga panahon na upang magbago ang lahat.”  Nagising ako na tila di alam ang gagawin kung totoo nga ba ang lahat ng iyon pero…
“gising ka nap ala? Halika na at kakain na…” “inay?” “kumain ka na at kanina ka pa inaantay ni Mae sa Burol!”  napa-isip muli ako at tila totoo ngang nagbago muli ang lahat ng ito. Di na ako nagsayang  pa ng oras at dali dali akong nagtungo ng burol at naroon nga si Mae na nag-aantay sa akin. “Mae!” “nariyan ka na pala, kala ko di ka na sisipot eh. “kanina ka pa ba nag aantay dito?” “hindi naman,” “ ganun ba?” “oo, anu na?” “anung anu na?” “dating gawi?” “maglalaro nanaman ba tayo?” “anu pa nga ba?” “hay naku  di na tayo bata pa para maglaro” “ayaw mo? Bahala ka diyan wala kang!” “siya sige na nga!” wala na akong nagawa pa kundi nakipaglaro nalang sa kanya, ito ang tanging ginagawa naming kapag nasa dalampasigan kami. At! “am mae, may aaminin sana ako sa’iyo wag ka sanang magagalit!” “anu naman yun?” “am gusto ko sanang aminin sa’iyo na Mahal na mahal kita!” tila tumigil muli ang mundo ni mae, at huminga muli ng malalim at! “wala ka bang sasabihin? Mae? At bigla kang natulala diyan? Nais ko lang amining mahal kita.” “siguro nga panahon na rin para aminin ko din sa’iyo na mahal din kita Tyrone. Mahal na mahal na mahal.”  Bigla akong sumaya sa inaming yoon ni mae sa akin batid ko pa ang nanalo sa isang kumpetisyon. Hindi ko na alam pa ang sumunod na pangyayari at ang di inaasahan ay may nangyari nga saaming dalawa.  Isang pangayayaring di ko batid na magagawa nga namin. Lumipas ang ilang buwan, “narito ka lang pala? Kanina pa kita hinahanap. “ tila balisa si mae nang dinatnan ko siya sa may burol, putlang putla. Ngunit winalang bahala ko nalang yoon” “ilang araw nalang malapit ka nang manganak. Nagagalak ako  sa magiging anak natin.  Ba’t di ka makaimik diyan? May problema ba?” “wala naman. Masaya lang din naman. Ngunit ang hindi ko alam ay hindi niya masabi sabi saakin ang kanyang sakit na ilang araw nalang din ay mawawala siya. Nagtungo mag-isa si Mae sa kanyang Doctor upang ikunsulta ang kanyang nararamdaman. At! “Doc anu pong Resulta ng Check up ninyo?” “am wag ka sanang mabibigla. Ilang araw nalang kasabay ng pangaganak mo ay tuluyan ka na ring lilisan.”  Sinekreto saakin ni Mae ang pangayayring iyon.. dumating ang araw ng kanyang pangaganak at araw nang kanyang paglisan. Di na naming siya nadala sa ospital dahil sa bahay palang ay malapit nang lumabas ang bata kaya isang Hilot ang siyang nagpaanak sa kanya. Pagkatapos ng isang oras ay naipanganak na ang isang sanggol na lalake. At isinunud nga namin sa   aming  Pangalan T.M o Tyrone Mein.  Hiniling naman ni mae na magtungo sa Dalampasigan upang pagmasdan ang dagat sa kahulihulihang pagkakataon.  “bakit mo hiniling nagmagtungo dito sa dalampasigan! “dahil nais kong pagmasdan sa kahuli- hulihang pagkakataon ang dagat.” “anu bang pinagsasabi mo? “ “oras ko na para lumisan sa mundong ito. Oras na para!” “Sshhhhhh wag ka ng magsalita pa. Pagmasadan mo nalang muna ang dagat.” Pingamasdan naming dalawa ang dagat at pati ang paglubog ng araw, sa unti- unting paglubog ng araw ay ang unti-unti ring paglisan ni Mae. “mae! Mae! Mahal! Mahal!!!! Hindi maari to mae!!!! Gumising ka gumising ka!”  ngunit di na siya nagising at hanggang doon na lamang ang lahat at kahuli hulihang kasama ko siya. Binurol at inilibing narin siya sa tabi ng dalampasigan kung saan magiging simbulo ng ala-ala ng mga nagdaan at nakalipas. Lumipas ang limang taon malaki na rin si Tyrone mein. Kasama ko sa lahat ng oras at panahon ng lungkot at saya. Hanggang sa sinundan ko na din si Mae sa kabilang buhay. Di ko matiis na wala siya sa aking piling. Kaya nangyun magkasama na kaming nakaburol sa tabi ng dalampasigan. #

Wakas

(next story: Tunay na pagkakaibigan)